[Hier wordt nog aan gewerkt]
In de Tweede Wereldoorlog waren er veel joden die een veilige plek zochten om aan de gedwongen deportaties te ontkomen.
De cijfers op de website van de Portugese synagoge in Amsterdam maken duidelijk waarom dat noodzakelijk was:
“Aan het begin van de bezetting en de vervolging door nazi-Duitsland in 1940 woonden in Nederland ongeveer 140.000 joden, waarvan ongeveer 120.000 in Amsterdam. Ongeveer 4300 van hen waren Sefardim. … Na de oorlog telde de joodse gemeenschap in Nederland nog maar 20.000 joden, waarvan ongeveer 800 Sefardim.”
Dit zijn maar cijfers en het is moeilijk om je voor te stellen wat dat nu precies betekent voor een familie. Helaas wordt het duidelijker als je een familie gaat bekijken en ziet hoe weinigen het einde van de oorlog haalden.
Gelukkig waren veel Nederlanders bereid om hun huizen met onderduikers te delen.
Hier volgen twee verhalen:
* Onderduikers in Almelo, een verhaal over een familie van Zuiden uit Huizen bij Hoogeveen.
* Onderduikers in Utrecht en Rijswijk, een verhaal over een familie Lopes Cardozo uit Amsterdam.
Links